قوی باش، مثل ترس! (1)

تو وجود قوی ترین آدم ها هم، ترس هایی وجود داره که آزارشون می ده. ترس هایی که وقتی میان سراغت تنها نمیان، دست رفقاشونم می گیرن با خودشون میارن؛ ناامیدی، بی حوصلگی، منفی نگری...چیزایی که به نظر می رسه تحت هیچ شرایطی نمی شه پشتشونو به خاک مالید و در مقابلشون احساس پیروزی کرد.
ترس هایی که به ظاهر باهم فرق می کنن و بزرگ و کوچیک به نظر می رسن ولی ماهیت همشون یکیه، همشون یه حالت اصطکاکی دارن و گاهی به شکل بدی روح آدمو می خراشن!
ترس از پیری، حرف مردم، تنهایی، زشت بودن، احمق به نظر رسیدن، بی پولی، بی کاری و چیزایی از این دست باعث میشه آدما خیلی وقتا خودشون نباشن، زمان های زیادی رو برای فرار از این ترس ها از دست بدن و طعم لحظه ها و رضایت از زندگی رو نچشن.
احتمالا کسی پیدا نمیشه که هیچ ترسی در وجودش نباشه، مگر اینکه دل از زندگی بریده باشه یا بی تفاوتی تار و پود زندگیشو به هم بافته باشه ولی شجاع کیه!؟ در تعریف شجاعت می گن بترس، بلرز، ولی قدم اول رو بردار... با ترسات رو به رو شو، ازشون فرار نکن!
بهت گفتم از هرچی بدم میاد سرم میاد. از هرچی می ترسم بدتر یقمو می گیره. انگار دنیا نشسته تا منو از خواسته و آرزوهام دور کنه و ترسامو یکی یکی سر راهم سبز!
بعضی وقتا می گفتم بی خیال! حالا که نقشه زندگی اینطوری برام کشیده شده پس بزار هرچی پیش میاد پیش بیاد! تا حدی که فراموش کردم چی می خوام. فراموش کردم به دنبال چی هستم. فراموش کردم...
همین الان که اینا رو می نویسم ذهنم خیلی از جمله ها رو پس می زنه، می گه ننویس،نمیشه، دروغه، خودتو گول نزن!
باشه، نشه! اگه قراره نشه بزار برم سمتش و بهش نرسم، بهش فکر کنم و ببینم نمیشه، نه اینکه خودمو بزنم به اون راه. نه اینکه راهو گم کنم. نه اینکه فراموش کنم..