تو ندانی که خود، که تمام منی..

بیشترین تماس با خط ایرانسلم از طرف مریمه. انگشت شمارن کسایی که این شمارمو دارن. می خواستم آهنگ پیشواز انتخاب کنم بهش گفتم بگو چه آهنگی دوست داری؟ تو تنها کسی هستی که بیشترین زمانو باید به اون آهنگ گوش بدی! براش آهنگ رسوایی حمید هیرادو انتخاب کردم.
برای انتخاب آهنگ پیشواز خط همراه اولم وسواس بیشتری به خرج دادم. آهنگای زیادی بود که دوست داشتمشون ولی هر کدومو می خواستم انتخاب کنم یه موردی داشت. بعضیا خیلی عاشقانه بود. بعضیا خوراک شکسته عشقی خورده ها بود! می گفتم الان یکی زنگ بزنه فک نکنه عاشقم! یا مثلا شکست عشقی خوردم!
مریمم واسه انتخاب آهنگ پیشواز برای خط اصلیش دچار همین مشکل بود. نهایتا منصرف شد، منم یه آهنگ بی کلام انتخاب کردم.
امروز که مراقب بچه های هفتم بودم دستبند یکی از بچه ها توجهمو به خودش جلب کرد، در حدی که خیلی نامحسوس ازش عکس گرفتم.

داشتم فکر می کردم کی جز اعضای خانواده یه دختر سیزده ساله می تونه عشقش باشه!؟
وقتی می خواسته این دستبندو انتخاب کنه وسواسی واسه انتخابش نداشته!؟
واقعا عاشقه یا فقط از این دستبند خوشش اومده!؟
چرا فکر می کنم حتی اگه روزی عاشق باشم دوست ندارم عشقمو جار بزنم!؟
چرا به آدمایی که عشقشونو جار می زنن بی اعتمادم!؟
چرا فکر می کنم عشق اینجور آدما ظاهری و موقته!؟

شاید چون تجربه من خیلی بیشتر از یه دختر سیزده ساله ست..

فقط اینو بدون یه روز اگه عاشقت باشم عشقمو فقط بغل گوشت زمزمه می کنم بی شک، تا حرم نفسی که به دوست داشتنت آمیخته است و وفاداریمو از رگ گردن به خودت نزدیکتر حس کنی؛ عشق من!