پند

+ تو چند روز گذشته دو تا درس بزرگ گرفتم، از اون درسایی که تلخ بود ولی نباید هیچ وقت فراموششون کنم. اول اینکه اونایی که اطرافم هستن تا وقتی براشون عزیزم که نه پیشرفتی کنم و نه تا وقتی اونا شاد نیستن شاد باشم. به چشم خودم دیدم چطوری منو کوبید چون فکر می کرد می خوام کاری رو انجام بدم که یه قدم بزرگ تو زندگیمه. کسی که تا وقتی سر جای خودم راکدم خیالش از بودن و داشتنم راحته.

به گوش خودم شنیدم وقتی خودش دچار مشکل شده بود گفت چرا فلانی مشکلی نداره!؟ در حالیکه فکر می کردم همکار صمیمیمه. فکر می کردم باهام رو راسته. در حالیکه تو زندگی من نیست.

++ درس دوم اینکه قصه ی نیمه عاشقانه ی بلاتکلیفانم تموم شد. یه آشنایی فرسایشی که خیلی زودتر از این حرفا باید می فهمیدم بی نتیجه ست. یه کم براش ناراحتم ولی دیگه مهم نیست.

فقط باید منتظر سرزنش اطرافیان باشم. منتظر روزای خیلی سخت و تلخ):