پشت پلک تر من خواب یک گلدان بود..

قدیمیا وقتی می خواستن واسه یکی دعا کنن می گفتن ایشالا دچار "چه کنم" نشی. اونا قطعا خوب می دونستن استیصال چه طعم تلخی داره و سخاوتمندانه از خدا می خواستن کسی طعم اونو نچشه.

باید در شرایطی گیر کرده باشی و هیچ راهی نداشته باشی جز تماشا کردن هرچیزی که قراره پیش بیاد، تا متوجه منظورم بشی. تا بفهمی چه بد دردیه ناچاری و چه حس گسی داره وقتی هی از خودت می پرسی چیکار باید بکنی در حالی که می دونی هیچ کاری از دستت برنمیاد و فقط باید با غم تماشا کنی..

خدایا چی بگم!؟ در حالیکه تو می دونی چقد مستاصلم و خودت از همه چی خبر داری!
چی بگم جز :
 أُفَوِّضُ أَمْری إِلَی اللَّهِ إِنَّ اللَّهَ بَصیرٌ بِالْعِبادِ..

من کارامو به تو واگذار می کنم که تو به حال بندگانت بینا و آگاهی..