سهم 5 دلاری

می گه بیخیال بابا. این چیزا رو دنبال نکن، بالاخره یه چیزی میشه!

متظورش از این چیزا اخبار مربوط به گرونی، تحریم و بیکاریه. می گه هرچی بیشتر بدونیم اوضاع چقد خرابه ناامید و افسرده تر میشیم.

برای تویی که اینا رو در آینده می خونی، نمی دونم اونموقع اوضاع چقد تغییر کرده ولی بزار یه کم از اوضاع الان برات بگم.

تقریبا یک ماه پیش، تو ماه رمضون، نزدیکای تولد امام حسن (ع) رفته بودیم میوه بخریم. اونموقع دلار تقریبا 7000 تومن بود. داشتیم پول میوه هامونو حساب می کردیم که یه خانم چیزی به اندازه نیم کیلو سبزی گذاشت رو ترازو. فروشنده گفت 1500 تومن. خانمه گفت من به اندازه 1000 تومن می خوام. 

فروشنده گفت نمی تونم یه ذره سبزیو کم کنم، 1500 بده ببر.

خانمه گفت 500 تومن ندارم. اگه کم می کنی میبرم وگرنه هیچی.

من اروم به فروشنده گفتم 500 تومن که چیزی نیست. اصن من پولشو می دم بده سبزی هاشو ببره.

گفت نه عادت می کنه، همیشه که تو نیستی براش حساب کنی|:

خلاصه خانم سبزی هاشو گذاشت رفت.

فروشنده راست می گفت. ما یاد گرفتیم زود عادت کنیم؛ به همچی. به اینکه غر بزنیم ولی کاری نکنیم. به اینکه تو شرایط سخت به خودمون رحم نکنیم. به اینکه چشمامونو ببندیم و نبینیم و تصور کنیم چون نمیبینیم پس نیست. به سکوت کردن حتی!

در همه ی ابعاد زندگیمون ما آدمای " زود عادت کنی" شدیم. هم زود عادت می کنیم، هم زود فراموش.

بین اکیپ دوستام هممون زندگی های معمولی داریم جز یه نفر، که از خانواده خیلی ثروتمندیه. اکیپ ما نماد یه جامعه در مقیاس کوچیکه.

دارم میبینم این بالا رفتن قیمتا چطوری داره فاصله بین ماها رو زیاد می کنه. می بینم پدر ملاک دوست ثروتمندم چطور ثروتمندتر میشه در حالیکه یکی دیگه از بچه ها دو سه ماهه دنبال اینه که بتونه با هزار تا وام و قرض یه خونه کوچیک بخره و نمی تونه، چون خونه ای که امروز میبینه و می خواد بخره، فردا 30 میلیون اومده رو قیمتش و طرف کمتر نمی فروشه.

+ زندگی همیشه سخته، گاهی خیلی سخت..