باز امشب دل من غرق گله شد..

یک.
امروز تو برنامه ی فیلم دیدنای آنلاینم، فیلم " سر به مهر" رو پیدا کردم بالاخره. انگار بخش زیادی از داستانشو از رو داستان وبلاگ نویسی خیلی سالهای پیشم تو بلاگفا ساخته بودن. سالها پیش، من شبیه صبای فیلم بودم که بخش زیادی از روزمرگی ها، اندیشه و احساساتشو لابه لای نوشته های وبلاگش با بقیه به اشتراک می ذاشت. دختری که دلش می خواست از ترسیدن نترسه.
بهترین دوستای مجازیمو از همون زمان و به واسطه ی وبلاگ نویسی پیدا کردم. همون دوستایی که هنوزم که هنوز برای خیلی ها تعجب برانگیزه نحوه آشنایی مون.

دو.

فکر می کردم می تونم یه سری چیزا رو تغییر بدم. اشتباه می کردم. آدم هیچ نقشی تو سرنوشتش نداره. همه چی از پیش تعیین شده است. یه سناریوی نوشته شده که تو ازش بی خبری ولی لحظه به لحظه و ثانیه به ثانیه شو بازی می کنی. شاید اگه اینو بدونی کمتر حرص بزنی. کمتر غصه بخوری. کمتر خودتو سرزنش کنی. چون هرچی که قراره بشه میشه.

سه.
جام جهانی هنوزم که هنوزه منو یاد جام 1998 میندازه. یاد دو تا بسته پفک نمکی ای که حاج آقا (شوهرخاله) برامون خریده بود. یاد کنسروهای بادمجون تاریخ مصرف گذشته. هوای ابری. کارت بازی. یاد روزایی که نمی دونم خوب بود یا چون کوچیک بودیم فکر می کردیم خوبه.

چهار.

آهنگ های چارتار رو خیلی دوست دارم. یه حس خوب بهم منتقل می کنه. حس اینکه آخرش خوب میشه، حتی اگه بدونی آخرش قرار نیست هیچ اتفاق بهتری بیفته.

سحر ندارد این شب تار.. مرا به خاطرت نگه دار..